سلام برشما که احتمالا دارید به آینده، به دانشگاه، به دانشجوییت(!) و به خیلی چیزهای دیگر سلام می دهید؛ با هم دقایقی گرم می گیریم:
*گاهی وقت‌ها سلام یعنی خداحافظ ...
خیلی نگذشته؛ آن زمانی که سرگرم انتخاب رشته بودید ماه رمضان تمام شد، ماه رمضانی که زین العابدین (ع) در زیارت وداعش بر لحظات و نعماتش سلام می دهد و این سلام یعنی خداحافظ! ربطش چه بود؟ یعنی سلام شما به دانشگاه مساویست با خداحافظی تان با آن! از این پس هرکاره ای که باشی، هر استعداد که داشته باشی و هرکاری هم که بکنی آخرش می گذرد. «مهندس گرامی!» پاسخ دانشگاه به این سلام شماست. ممکن است دیر و زود داشته باشد وی سوخت و سوز ندارد. خوب؛ وقتی همه آخرش به یک لقب و غایت می رسند، عقل سلیم در رابطه با گذران عمر در این چندسال چه می گوید؟ به راستی چگونه می توان در این قله ی قاف و مهدمهندسی با دیگران تفاوت داشت؟
